Του John Tamny
Η αγορά χρυσού σημαίνει απόσυρση πόρων από τον ιδιωτικό τομέα που δημιουργεί πλούτο. Αυτό συμβαίνει επειδή η κατανάλωση επιβεβαιώνει -στις περισσότερες περιπτώσεις- σε χρήμα τον πλούτο που υπάρχει.
Η πιο πάνω θέση επιχειρεί να αντικρούσει την άποψη του οικονομικού αναλυτή Ken Fisher ότι οι επενδυτές παρερμηνεύουν την άνοδο του χρυσού. Ποιον να πιστέψουμε; Ο πλούτος κατά Fisher, προέρχεται από μια τεράστια βάση ευχαριστημένων πελατών. Κατά τη γνώμη μου, ο χρυσός είναι καλύτερος δείκτης της αγοράς μετοχών από ό,τι πιστεύει ο Fisher.
Ο Fisher γράφει ότι "από το 1974, μετά την κατάργηση του 'κανόνα του χρυσού' στις ΗΠΑ, ο χρυσός σημειώνει κέρδη 7,1% σε ετήσια βάση μέχρι τα στοιχεία για τον φετινό Σεπτέμβριο". Όπως επισημαίνει, για το ίδιο διάστημα το αμερικανικό χρηματιστήριο έχει ετήσια απόδοση 11,5%. Οι μετοχές υπεραποδίδουν του χρυσού, ωστόσο συνήθως οι περίοδοι σημαντικής υποαπόδοσης ή πτώσης του χρυσού δίνουν ώθηση στη χρηματιστηριακή αγορά να υπεραποδώσει.
Ο Fisher υποστηρίζει ότι ο χρυσός δεν είναι ούτε καλό αντιστάθμισμα έναντι του πληθωρισμού. Παραπέμπει στο 2022, όταν "ο πληθωρισμός έφτασε στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων 40 ετών" εν μέσω μεγάλης πτώσης πτώσεων για τον χρυσό - μεγαλύτερης σε σύγκριση με αυτή των μετοχών. Δυνατό επιχείρημα, αλλά κατά τη γνώμη μου το 2022 δεν υπήρχε πληθωρισμός. Ναι, οι τιμές για ένα ευρύ φάσμα αγαθών εκτοξεύτηκαν, αλλά αυτό ήταν το αποτέλεσμα από τη διακοπή της συνεργασίας των παραγωγών παγκοσμίως (θυμηθείτε τα lockdowns του 2020 σε όλο τον κόσμο), που είχε συνέπεια τη κατακόρυφη πτώση της παραγωγής. Ο μικρότερος αριθμός εργαζομένων και μηχανημάτων που λειτουργούν συμμετρικά συνδέεται ασφαλώς με την αύξηση των τιμών, αλλά η διοίκηση και ο έλεγχος δεν είναι πληθωρισμός.
Και ενώ ισχύει πως το 1974 ήταν το ορόσημο που οι ΗΠΑ έβαλαν τέλος στις περιοριστικές διατάξεις του "κανόνα του χρυσού", οι αγορές σπάνια περιμένουν το αποτέλεσμα μιας πολιτικής απόφασης. Το 1974 η μέση τιμή του χρυσού ήταν 158 δολάρια η ουγγιά. Το 1971, όταν ο πρόεδρος Νίξον άρχισε να αποσυνδέει το δολάριο από το χρυσό, η τιμή του χρυσού ξεπερνούσε ελαφρώς τα 35 δολάρια. Στο τέλος της δεκαετίας του 1970, η τιμή του χρυσού είχε οδηγηθεί στα 513 δολάρια η ουγγιά, και στα τέλη Ιανουαρίου του 1980 σημείωσε ιστορικό υψηλό στα 875 δολάρια. Αυτό ήταν πληθωρισμός: η αύξηση του δείκτη τιμών καταναλωτή ήταν απλώς η συνέπεια.
Το αμερικανικό χρηματιστήριο παρέμεινε σταθερό τη δεκαετία του 1970 (ετήσια απόδοση 1,6%, όταν ο χρυσός στην ίδια περίοδο σημείωσε 24πλάσια κέρδη). Αντίθετα, ο χρυσός υποχώρησε κατά τις δεκαετίες του 1980 και 1990 (όταν ο πληθωρισμός επιβράδυνε), και οι μετοχές σημείωσαν άνοδο, καθώς ο πλούτος αξιοποιήθηκε πάλι για να δημιουργήσει "πραγματικό χρήμα".
Δυστυχώς, η δεκαετία του 2000 υπό τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους σηματοδότησε την επιστροφή στην υποτίμηση του δολαρίου σε σχέση με το χρυσό. Ο χρυσός έκλεισε τη δεκαετία του 2000 στα 1.226 δολάρια/ουγγιά έναντι 266 δολαρίων το 2000, μια απόδοση 360% για το κίτρινο μέταλλο έναντι πτώσης 0,95% για τον S&P 500 από τις 31 Ιανουαρίου 2000 έως τις 31 Δεκεμβρίου 2009.
Αν χρησιμοποιήσουμε τον χρυσό ως πραγματικό μέτρο του πληθωρισμού και δείκτη της πραγματικής αξίας του δολαρίου, σε αντίθεση με τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή που στην καλύτερη περίπτωση μετρά τις επιπτώσεις του πληθωρισμού, τότε μπορούμε να πούμε ότι ο λεγόμενος "πληθωρισμός Μπάιντεν" δεν υπήρχε, ενώ οι πληθωρισμοί Νίξον/Φορντ/Κάρτερ υπήρχαν, όπως και οι πληθωρισμοί Μπους/Ομπάμα. Με αυτήν τη λογική ο χρυσός είναι σαφώς αντιστάθμισμα του πληθωρισμού και ένδειξη σφαλμάτων νομισματικής πολιτικής που υπονομεύουν την οικονομία.
Ας έρθουμε στο 2025: ο χρυσός κινείται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα, προκαλώντας ανησυχία σε όσους (μεταξύ αυτών και ο υποφαινόμενος) τον θεωρούν "σήμα πληθωρισμού". Σε σύγκριση με το 2020 το πολύτιμο μέταλλο έχει ενισχυθεί μόλις 1,6 φορές. Τις δεκαετίες του 1970 και 2000 είχε καταγράψει μεγαλύτερα ράλι. Όσο ανησυχητική και αν είναι η άνοδος του χρυσού, δεδομένου του μηνύματος που στέλνει για την πτώση του δολαρίου, είναι σχετικά μικρή αν τη συγκρίνουμε με ανοδικές κινήσεις του παρελθόντος. Αυτό ίσως εξηγεί τη δυναμική των μετοχών εν μέσω ράλι του χρυσού, ενώ ταυτόχρονα θέτει το "ερώτημα": πόσο μεγαλύτερες θα ήταν οι αποδόσεις των μετοχών (σκεφτείτε τις δεκαετίες του 1980 και του 1990) αν ο πρόεδρος Τραμπ δεν δρούσε για να αποδυναμώσει το δολάριο.
Το βασικό είναι πως υπάρχει ο πληθωρισμός που μετρά η Υπηρεσία Στατιστικής Εργασίας των ΗΠΑ (BLS) και ο πληθωρισμός που τον "μετρά" ο χρυσός. Αν ο δεύτερος θεωρηθεί πιο αξιόπιστος, η άνοδος του χρυσού ανησυχεί τους επενδυτές, εφόσον η Ιστορία θεωρείται οδηγός για το μέλλον.
