Του Panos Mourdoukoutas
Τέσσερις δεκαετίες ισχυρής οικονομικής ανάπτυξης βοήθησαν την Κίνα να γίνει η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο. Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά, όσο συχνά περιγράφονται στα κοινωνικά μέσα. Η Κίνα εξακολουθεί να είναι μια "φτωχή" χώρα, τουλάχιστον σύμφωνα με μια σειρά δεικτών που χρησιμοποιούνται ευρέως για τη μέτρηση της ποσότητας και της ποιότητας ζωής, και για το κατά πόσο μπορεί να κάνει το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός για να κατακτήσει το status μίας ανεπτυγμένης χώρας.
Πάρτε το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Κίνας, για παράδειγμα. Ανήλθε στα 6.894,50 δολάρια το 2016 - 55% χαμηλότερα από τον παγκόσμιο μέσο όρο, σύμφωνα με το Tradingeconomics.com.
Κι όμως, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Κίνας είναι σχεδόν κατά 600% ενισχυμένο από το χαμηλό των 132 δολαρίων το 1962. Αυτό σημαίνει ότι η ευημερία του μέσου Κινέζου πολίτη αυξάνεται σημαντικά από το χαμηλό του 1962. Και αυτό οφείλεται εν μέρει στην ανοικτόμυαλη ηγεσία της χώρας τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες.
Αυτό σίγουρα φαίνεται σαν να μην είναι πια φτωχή η Κίνα. Ειδικά για όσους ζουν στις νοτιοανατολικές περιοχές και επωφελήθηκαν περισσότερο από το άνοιγμα της οικονομίας της Κίνας.
Παράλληλα, υπάρχει διαφθορά, με την Κίνα να παρουσιάζει νούμερα κοντά σε άλλες φτωχές χώρες όπως η Ινδία και το Πακιστάν και πολύ μακριά από πλούσιες χώρες όπως οι ΗΠΑ.
Η διαφθορά οδηγεί σε ευνοιοκρατία που σκοτώνει τον ανταγωνισμό, την καινοτομία και κάνει τις οικονομικές ελίτ πιο πλούσιες σε βάρος των μαζών. Το γεγονός ότι αυτό δεν είναι καθόλου καλό για τη μελλοντική ανάπτυξη της Κίνας δεν απέχει πολύ από τις επιδόσεις άλλων αναδυόμενων οικονομιών της αγοράς όπως η Αργεντινή, που δεν έχει καταφέρει να συμπεριληφθεί στις αναπτυγμένες χώρες.
Στη συνέχεια υπάρχει η ρύπανση. Η Κίνα είναι ο κορυφαίος παραγωγός διοξειδίου του άνθρακα στον κόσμο, το κύριο αέριο στο οποίο οφείλεται το φαινόμενο του θερμοκηπίου - γεγονός που δεν αναμένεται να αλλάξει σύντομα, καθώς η κυβέρνηση της Κίνας αποτελεί μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.
Η ρύπανση υπονομεύει την ποιότητα της καθημερινής ζωής και την αξία των assets της χώρας, όπως η ακίνητη περιουσία. Εάν η ρύπανση συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό στην Κίνα, μπορεί να την καταστήσει άνευ αξίας μία ημέρα. Οι νεότερες γενιές θα επιλέξουν να εγκαταλείψουν τη χώρα αντί να μετακινούνται σε μολυσμένες πόλεις, καταστέλλοντας τη ζήτηση για ακίνητα, επιδεινώνοντας το πρόβλημα της πλεονάζουσας προσφοράς στον τομέα και εμποδίζοντας την οικονομική ανάπτυξη.
Το συμπέρασμα: Η Κίνα έχει κάνει μεγάλα βήματα από μια υποανάπτυκτη σε μια αναδυόμενη οικονομία, ξεπερνώντας την Ιαπωνία για να γίνει η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο. Αλλά έχει ακόμη να προχωρήσει πολύ - τόσο από την άποψη της ποσότητας όσο και της ποιότητας ζωής - προτού κάνει το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός για να πάρει τη θέση της ως μία από τις πλούσιες χώρες του κόσμου.
Το άρθρο είναι από συνεργάτη του Forbes και οι απόψεις που εκφράζονται είναι προσωπικές
